Kao poseban narod na Balkanu Srbi se prvi put pominju 622. godine i to pod imenom Sorabi, koji naseljava veliki deo nekadašnje rimske provincije, Dalmacije. Takođe, u nekim vizantijskim spisima iz 7. i 8. veka pominje se ime Gordoserba (Srpski narod) koji je naseljavao prostore Male Azije.
Smatra se da je prva srpska država na Balkanu bila nastavak države koju su Srbi imali u staroj prapostojbini. Prva dinastija počinje od neimenovanog vladara koji je narod doveo na jug. Isto tako se o prva dva veka njihovog života na Balkanu ne zna ništa.
O prvom srpskom vladaru Višeslavu zna se samo kako se zvao. Posle njega slede Radoslav, Prosigoj i Vlastimir, koji je vladao sredinom 9. veka. Neki podaci o našem narodu i prvim njegovim vladarima poznatiji su od vladavine Vlastimira, pa sve do dolaska na presto njegovog praunuka Časlava. Najvažniji vladari iz tog perioda bili su Vlastimir, njegov sin Mutimir, koji je vladao u doba Ćirila i Metodija, i paraunuk Časlav, poslednji poznati vladar iz naše prve dinastije.
Geografski položaj našeg naroda u to vreme dosta privlači pažnju. Kao mali narod, Srbi su na sve strane bili okruženi moćnim imperijama: Bugarskim carstvom na istoku, Vizantijom na jugozapadu, a na severu, sve preko Dalmacije, Franačkim carstvom, koje je dopiralo sve do Beograda. Krajem 9. veka, tačnije 895. godine u Srednje Podunavlje će se naseliti Mađari, koji od tada, pa sve do danas predstavljaju stalan činilac u srpskoj istoriji.
Međutim, glavni uticaj u to doba u srpskoj politici imale su Bugarska (koja je težila da osvoji Srbiju i priključi je svom carstvu, koja se jedina od svih drugih slovenskih plemena opirala da bude pokorena) i Vizantija (koja je težila da Srbiju drži u nekoj vrsti vazalnog odnosa).
Ratovi sa Bugarskom čine glavnu sadržinu naše istorije od Vlastimira do Časlava. Za vreme Vlastimira, Bugari su vodili protiv Srba trogodišnji rat u kome su izgubili svu svoju vojsku, ali ipak nisu odustali od napadanja Srbije. U jednom od tih ratova, za vreme vladavine kralja Mutimira, Srbi su opet potukli Bugarsku državu, ali su tada uspeli i da zarobe carevog sina.
Osim Bugarske i Vizantije na sudbinu istorije srpskog naroda uticao je još jedan činilac. To je bila stalna borba na samom prestolu oko vlasti. Do sukoba je dolazilo zbog načina nasleđivanja prestola, koji je prenet iz stare postojbine, po kome se zemlja, posle smrti vladara delila između njegovih sinova. Nakon smrti svakog vladara, građanski ratovi su bili neizbežni. U njih su se, prirodno, uplitale i Vizantija i Bugarska, pa su se na našem prestolu stalno smenjivali bugarski i vizantijski štićenici.
Građanki ratovi u Srbiji slabili su zemlju i njene odbrambene sisteme. Za vreme najvećeg bugarskog cara Simeona na Srbiju je krenula najveća vojska u kojoj se tada nalazio i pretedent na srpski presto Časlav, sin Konimira koji je odbegao u Bugarsku. Ovaj poduhvat doveo je do prave katastrofe. Srpska zemlja je bila potpuno pregažena, narod odvaden u ropstvo, a kaže se da je u Srbiji ostalo samo pedeset ljudi bez žene dece, koji su se lovom hranili. Ovo je bilo prvo pustošenje srpske zemlje za koje se zna u istoriji. A Časlav koji je sa Bugarima došao da vlada, videvši da više nema nad kime da vlada, vratio se sa bugarskom vojskom.
Do neobičnog preokreta u istoriji srpske države dolaz kada Časlav, od izdajnika postaje obnovitelj Srbije, takođe, prvi u istoriji obnovitelja Srpske države i naroda. Uz pomoć Vizantije, nakon sedam godina od propasti Srbije, Časlav obnavlja vojsku i sakuplja narod koji je pobegao od Bugara i na taj način uspeva da oslobodi Srpsku zemlju.
Časlav tako postaje najznačajniji vladar prve srpske dinastije, koji je pod svojom vlašću ujedinio sve srpske zemlje.
Izvor, knjiga: Kulturna istorija Srba
pridruzite nam se u fb grupi:SAKRIVENA ISTORIJA SRBA
pridruzite nam se u fb grupi:SAKRIVENA ISTORIJA SRBA
Нема коментара:
Постави коментар