Serbon, Serapis, Sarpedon i Srbinda

Bog Surban/Zurvan (Danas ga kod nas zovu Serbon)

…

Serbon Asur iz Asirije

Naspram Boginje Serbone nalazi čovjek Bog Serbon, njezin imenjak i blizanac. Majka im je Boginja Leto. Na ostrvu Kritu, Leto je Boginja žita i spada u red starijih božanstava. Na Apeninskom poluotoku zovu je Latina, od čega je nastao naziv za narod – Latini, a njene blizance Serbonu i Serbona, rodonačelnike antičkih Srba. Boginja Leto likovno je predstavljena sa djecom u naručju, kako ih brani od ogromne zmijurine. Bog SERBON kao jedan od vrhovnih bogova kod Srba i božanstvo zaštitnik vladarskog i ratničkog staleža. Ovaj božanski par predstavljao je glavna obilježja dana i noći, Serbon je predstavnik Sunca, a Serbona predstavnik Mjeseca. Možemo pretpostaviti da je Serbona dobila svoje ime po ulozi para boga Serbona. Sam bog SERBON se prikazuje kao veliki civilizator i istrebljivač zvijeri. Prsten sa znakom Surbana (Serbona) nadjen u grobnici pod stećkom kod Trebinja (Izvor: http://www.bosona.ba/ba/Default.aspx ) 

Smatra se da je termin SRBIN nastao za sledbenike boga SERBONA (kao svojevremeno Arijevac za sljedbenike boga Ariona). Za vreme svog života na zemlji, Bog Serbon je bio Serbo Makeridov, veliki osvajač i vođa drugog pohoda Arijevaca u Aziju oko 1330. godine pre Hrista.

SERAPIS

U češkoj ,,Dalimilovoj hronici” iz XIV veka, koja je zapisana na osnovu ranijeg spisa i čeških legendi, nalazi se jedan stih u kojem stoji da su Srbi narod koji je došao iz Vavilona nakon što je Bog kaznio ljude i stvorio prvih 70 naroda, koji se nisu međusobno razumeli. Ti stari Srbi, po kaluđeru Dalimilu, putovali su odatle ka Evropi i naselili se na “grčkim obalama, pa sve do Rima”… Uz to, Serapis jeste bio bog u Vavilonu, a tu je i naslednik – Sarpedon (sin Zevsa i Evrope), te prethodno i asirski i egipatski Serbon (i Serbonsko jezeo, o kojem će poznati pisac John Milton napisati: “A gulf profound as that Serbonian bog . . . Where armies whole have sunk.”) U biblijskom Vavilonu/Babilonu, u četvrtom veku pre nove, ere je postojao Hram bogu Serapisu, kojeg je verovatno iz Grčke doneo Aleksandar Makedonski. Prethodni vavilonski bog Ea (Eanes) je imao titulu “serapsi”, što znači “kralj dubine, podzemlja”, a to je bio i Serapis za Grke, koji je manifestacija Hada. Ako to povežemo sa zapisanim podacima o Srbima koji su poštovali podzemno božanstvo pod imenom Dabog ili Dagon, bog mrtvih i podzemlja (što se i danas kod Srba očituje u narodnom pravoslavlju), onda je logično sve što je zapisano kod Čeha Dalimila, ali i kod Halkokondilusa,te bavarskog hroničara iz IX veka, itd. A Serapis je svakako bio bog u antičkih Grka, jer se i danas nalaze njegove slike sa potpisom “Serapis”, kao i biste i kipovi. Navodi se da je verovatno Aleksandar Makedonski doneo to ime u Vavilon, gde je već postojalo u sličnom, navedenom obliku, kao titula boga Ea… Bog Ea je imao sličnu, gotovo identičnu manifestaciju, odnosno preciznije rečeno titulu koja je označavala “kralja podzemnog sveta”. Grci su tokom ratova, kada su zauzeli i Vavilon zbacili ime Ea, i dali mu ime Serapis, a radilo se takođe o htonskom božanstvu. Ako se uzmu podaci iz Dalimilove hronike – da su Srbi došli iz Vavilona, te da je zapisano u Karlovačkom rodoslovu da smo se u prethrišćansko vreme klanjali bogu Dagonu (narodno ime je bilo Dabog), a da je Dagon božanstvo iz Mesopotamije. U Karlovačkom rodoslovu, kada još nisu bile formirane nacije, stoji zapisano: “Glagoljut istini spisatelji jako Likiniju Srbinu biti rodom, Jelinu mudrovanijem i sva Srbska idolu služaše Dagonu. Od sudu i Dagoni i Daki imenujut se Sera ze Srblje.” Serapis je neizostavan lik u povijesti ranog kršćanstva, najvjetrojatnije tvorci i prvi tzv. hrišćani doaze iz redova aleksandrijskih štovatelja Serapisa…čak i službena hrišćanska nauka kaže kako su prve hrišćane u Aleksandriji zvali – serapisti ! 129.g. rimski car Hadrijan dolazi u Aleksandriju, i prvi put službeno jedan rimski car ima kontakt sa hrišćanima – Hadrijanov je zaključak da u tim hrišćanima ne vidi ništa posebno, smatra da je to samo jedan ogranak serapista…. Najpoznatiji Hram Serapisa je bio Serapeon, spaljen od hrišćana 391., zajedno s dobrim delom Aleksandrijske biblioteke, na koju se naslanjao….

 …

..

SARPEDON 

(Serapis, Srbinda) je bio, po grčkoj legendi kralj Luganije (zemlje lugova, maloazijske Šumadije) i saveznik Trojanaca, koga je ubio ahejski junak Patroklo. Po Zevsovoj zapovesti, sahranjen je u Lugiji i po njemu se zove greben na tračkoj obali južno od reke Sebar (Marica). Prvi Sarpedon je bio sin Zeusa i Europa (mitologija)Europe, i brat Minosov i Radamantisov. Odgojio ga je kralj Asterion a potom protjerao kralj Minos, te je bio prisiljen tražiti utočište kod ujaka, kralja Kiliksa. Sarpedon je osvohjio narod Milijanaca i vladao nad njima; njegovo kraljevstvo je dobilo ime Likija prema nasljedniku, kralju Liku, sinu Pandiona II. Prema drugoj verziji, Sarpedon je protjeran zbog svađe s Minosom i Radamantom koju je izazvao dječak po imenu Milet, a u koga su sva trojica bili zabljubljeni. Kada se Milet opredijelio za Sarpedona, obojica su bilja prisiljenabježati s Krita u Likiju. Ta se, priča, s druge strane, prvi put spominje u izvorima iz 2. vijeka pne.

.

Drugi Sarpedon je bio sin Zeusa i Laodamije, kćeri Belerofontove, кao i njegov imenjak, i Sarpedon je bio kralj Likije. Na prijesto je došao nakon što su od krune odustali njegovi stričevu. Za vrijeme trojanskog rata se borio na strani Trojanaca zajedno sa svojim rođakom Glaukom te postao jedan od najvećih trojanskih junaka. Prilikom napada na grčki logor,  Sarpedon je zapazio Patrokla odjevenog u Ahilejevu odjeću, te ga je napao, misleći da se bori s najvećim grčkim junakom. Zevs je htio spasiti svog sina, ali ga je Hera podsjetila i da i sinovi drugih bogova ginu. Tako je Zevs dozvolio da Sarpedon pogine, a poslije su Grci i Trojanci vodili žestoku borbu oko njegovog tijela. Na kraju su ga Trojanci sahranili, a Grci zadržali njegovo truplo.

.

…

Drugi milenijum pre Hrista- pojava SARPEDONA  

Herodot (Istorija, I, 173, i VII, 92) kaže da: Likijci su došli sa Krita gde je njihovo ime bilo TERMILI. U vreme kada su varvari živeli na Kritu i kada su posle dinastičkih borbi sinova Evrope: Sarpedona i Minosa, Sarpedon izgubio, on se zajedno sa svojim podanicima preselio sa Krita u Milijadu (južni deo Male Azije) koji je kasnije nazvan Likija. Likija je dobila ime po imenu Lik, sinu Pandiona iz Atine, koji je jedno vreme bio vođa Termila. Iz svega što je rečeno, očigledno je da su Likejci kao i ostali stanovnoci Krita u vreme Minosa, uključujući samog Minosa bili ,,varvari ”- (po Herodotu svi koji nisu bili Grci zvani su varvarima) plus neki varvari iz drugih jezičkih grupa. Homer (“Ilijada”, N 450) kaže da Idomeneus, koji je vodio kritsku armiju i bio nešto stariji, je sin od Deukaliona i unuk Minoja.

Činjenica je da imamo sada Indomenija kao saveznika napadača koji se bori protiv svog brata Likijca (Termilis) koji se bori na strani Troje.

Interesantno je da su prema Homerovim zapisima, Likijci bili najverniji saveznici Trojanaca deleći s njima sličan jezik. Ako napravimo retrospektivu, na površinu će izaći jezička povezanost Likijaca (Minosovi Krićani) i Trojanaca. Logika se sastoji u činjenici da Likijci (Krićani) potiću od Pajonaca, a Trojanci od Pajoncima srodnih suseda Dardanaca. Trojanci koji su naselili tok reke Strume posle uništenja Troje zvani su “Pajonci Strumljani” iz jednostavnog razloga, što i ako su poreklom od Dardanaca oni se ne razlikuju niučemu od srodnih Pajonaca.

Najnovija istraživanja i analize u delu genetike uradjena od stručnjaka imunilogije i molekularne biologije ukazuju da je stanovništvo Južnog Balkana u najbližem srodstvu sa onim sa Krita. Činjenica je da su Minoj i njegov narod bili ,,varvari”, a da je jezik kojim su oni govorili blizak onome od Pelasta. Ako su stanovnici Krita bili ,,varvari” znači NE-GRCI , onda je velika greška Kritsku kulturu u vreme Minoja i onu pre njega, današnjom naukom posmatrati kao grčku kulturu.

…

VEDSKI SRBINDA

.

Neki istoričari autohtone srpske škole smatraju da su ovi Bogovi, kao i mitski ratnik iz Veda, SRBINDA (po austrijskom sanskritologu Walteru Wustu – Srbinda je rodonačelnik Srba), međusobno povezani sa prastarim imenom SRBA. Koliko nam je poznato, od svih današnjih evropskih naroda, Srbi su jedini, koji mogu naći u jednoj od najstarijih Vedskih himni jedan oblik svoga imena. Po raspravi austrijskog sanskritologa Valtera Vista (Walter-a Wüst-a) 1, taj oblik odgovara i danas karakterističnom srpskom SRBENDA, uz neznatnu alteraciju. U Vedama, po Wüst-ovoj interpretaciji, SRBINDA je vlastito ime s određenim značenjem, koje uvijek označava najboljeg, najuglednijeg, najhrabrijeg, najvećeg poštovalaca tradicija, ukratko – čovjeka, koji se uvijek navodi kao primjer i služi kao primjer za ugled .

…

Surban ( Zurvan)